Hanne T'Kindt

Nice girls don't get the corner office. Of net wel?

Vorige week zat ik aan tafel met andere VC's en investeerders. Een lunch vol strategische gesprekken, netwerken, en in alle eerlijkheid ook veel opschepperij. 

En ik voelde me... ongemakkelijk. Niet omdat ik er niet thuishoorde want ik zit vaak genoeg in ruimtes met vooral mannen. Maar hier was het nóg extremer. Die hele setting voelde als een wedstrijd. Alsof ik me moest bewijzen, m'n mannetje moest staan en vooral de juiste dingen moest zeggen om 'mee' te mogen doen in hun wereldje. 

Ergens in dat gesprek dacht ik: fuck it. Ik heb geen zin om deel te nemen aan die wedstrijd. Ik ging volledig op m'n eigen kracht staan. Stelde vragen omdat ik het écht wou weten, en deelde gewoon eerlijk waar ik tegenaan loop zonder schrik te hebben om over te komen als iemand met te weinig kennis van zaken. 

En wat bleek? Da's net wat werkt. Mensen gaan open als jij dat ook bent. Er ontstaat een écht gesprek.

Da's trouwens ook het verhaal van de afgelopen jaren.

Want ik heb lang gedacht dat ik m'n vrouwelijkheid moest wegsteken om serieus genomen te worden. Ik vond dat huilen in een boardmeeting - wat me weleens overkwam tijdens pittige discussies - een teken van zwakte was. Ik schaamde me kapot. Want dat dóé je toch niet als ondernemer?

Maar intussen snap ik: die tranen betekenen gewoon dat ik er écht om geef. Om het bedrijf, om de mensen, om de beslissingen die we nemen. Het is geen zwakte maar wel betrokkenheid.

En wat ik vooral merk: als ik communiceer vanuit de meest oprechte versie van mezelf, dan ontstaat er een soort ruimte. Ruimte om eerlijk te zijn, om elkaar te begrijpen, en om samen naar oplossingen te zoeken in plaats van tegen elkaar te vechten.

Ik vind het nog steeds niet altijd eenvoudig hoor. Dan denk ik "je bent te zacht, te emotioneel, niet assertief genoeg". Maar steeds vaker kies ik ervoor om daar niet naar te luisteren.

Ik loop nu trots rond met m'n roze notitieboekje, op m'n hoge hakken. Niet omdat ik moet bewijzen dat ik "ook kan ondernemen als vrouw", maar gewoon omdat het bij me past.

En net dát - volledig mezelf zijn EN mezelf volledig zijn - blijkt intussen m'n grootste kracht.

Personal branding voor founders die zichtbaar willen worden | Ex-agency founder | Sharing my story

Girlbossed too close to the sun, nu is m'n agenda vol. ☀️

Zo'n 8 weken geleden kwam ik terug van een prachtige wereldreis en startte ik opnieuw. Ik was oprecht doodsbang dat ik geen klanten zou vinden. Dat founders de waarde niet zouden zien van personal branding en dat ik mezelf compleet had overschat.

Maar fast forward naar nu: ik moet tegen potentiële klanten zeggen dat ik geen ruimte meer heb tot februari. Da's wild.

Super cool natuurlijk, maar tegelijk ook wat lastig. Want ik hou van opportuniteiten en eigenlijk doe ik gewoon super graag sales. En ik krijg voortdurend de vraag: "What's next?" Wanneer neem je iemand aan? Waar wil je naartoe met je bedrijf? Komt er een SaaS-tool? Een cursus? Coaching?

To be honest - I'm not sure yet. En dat voelt raar om toe te geven.

Met mijn vorig agency bouwden we het team tot 10 mensen, met alle stress en verantwoordelijkheid die daarbij hoort. Ik heb dat gedaan en ik ben er trots op. Maar ik weet nu ook dat ik dat niet per se opnieuw wil. Die droom van een groot team en veel omzet? Die is een beetje gaan liggen.

Alleen merk ik dat ik mezelf daar actief tegen moet verzetten. Want het is ergens makkelijker om mee te gaan in de grote dromen die anderen voor je hebben, dan om voor jezelf toe te geven dat je dat nu even niet wil. Dat voelt bijna als falen. Alsof "dit is genoeg" geen valide antwoord is.

We nemen zo vanzelfsprekend aan dat succes = meer. Meer klanten, meer mensen, meer omzet. Maar eigenlijk mag je zelf je metrics kiezen. 

Voor mij is succes nu: op zondagavond naar m'n week kijken en denken "ik heb oprecht zin in elke dag". In januari naar het buitenland kunnen vertrekken zonder stress. Niet wakker liggen van loonkosten, sales targets of onderhoud van een kantoor. 

En misschien verandert dat nog hé, en wil ik op een bepaald moment wel iets dat groter is dan ikzelf. Maar voor nu voelt dit precies goed.

M'n impressies zijn (meer dan) gehalveerd. Maar ik maak me er eigenlijk niet druk om.

Van gemiddeld 7 à 10K views naar zo'n 3K per post. Da's toch even slikken als je 't zwart op wit ziet (en je bedrijf gebouwd is op LinkedIn content creëren). 
Voor jou misschien ook?

Wat is er aan de hand? LinkedIn heeft z'n algoritme weer eens aangepast, en on top of that rollen ze nu ook ads uit vanuit je persoonlijke pagina. Ze willen je duwen richting betalen voor bereik, en daarom laten ze je organische content minder zien.

Maar here's the thing: ik krijg nog steeds evenveel profielbezoeken. En de juiste mensen sturen me nog steeds DM's. Dus komt wel goed hoor. 

Mijn advies?
→ Laat je niet verleiden om te betalen voor meer bereik. M'n hypothese: zodra je dat doet, word je geflagged als iemand die daarvoor openstaat. En dan gaat het platform je daar alleen maar harder richting pushen. Ik test 't nog, maar voorlopig: laat die knop effe voor wat 'ie is.
→ Thought leadership frameworks doen 't minder goed. Door AI kan iedereen content maken die je iets bijleert maar heel generiek is. LinkedIn wordt steeds meer een platform waar entertainment en echt zijn telt. 

Wat dan wél werkt? Da's de mens achter het bedrijf laten zien. 
→ Behind-the-scenes van hoe je écht werkt (niet de gepolijste versie)
→ Je twijfels delen, niet alleen je wins
→ Ergens een duidelijk standpunt over innemen en misschien wat tegen schenen schoppen :-) 
→ Verhalen waar je doelgroep zichzelf in herkent

En vooral: geen paniek. Impressies zijn 'n vanity metric. Wat zegt 10K views als de verkeerde mensen je zien? Wat je wil is het juiste bereik bij de juiste doelgroep. En dat meet je niet in impressies, maar in gesprekken, profielbezoeken en DM's.

PS: En om meteen te bewijzen dat behind-the-scenes content werkt: ik post foto's met m'n krulspeld nog in m'n haar. Ge moet het allemaal niet te serieus nemen hé. 🙃

Het is vandaag Dag van de Ondernemer. En ik zie m'n LinkedIn feed vollopen met posts over successen, groeicijfers en nieuwe ambities. Iedereen deelt hun wins, hun volgende stap, hun grotere doelen.

Deze zomer zeilde ik langs kleine eilandjes in Frans Polynesië. En los van de waanzinnige vakantie is er me ook wel iets bijgebleven dat ik graag wil delen.

Mijn ondernemersbrein draaide tijdens de vakantie op volle toeren. Overal waar ik keek, zag ik kansen. Een bar op dat ene eilandje met het mooie strand. Een restaurant met lokale vis. Een ferry dienst tussen de eilanden. Een excursiecentrum voor duiken en snorkelen. De vraag was er, de toeristen kwamen er, de mogelijkheden lagen er letterlijk voor het oprapen. Zelden heb ik ergens gereisd waar er nog zoveel opportuniteiten waren.

Onze schipper was een jonge Fransman die de lokale bevolking goed kende. Op een avond vroeg ik hem: waarom pakken ze die kansen niet? Er is vraag, en er zijn hordes toeristen die véél geld willen uitgeven. Waarom zetten ze niet in op groei? Hij legde me uit "dat ze dat niet willen". 

Maar... waarom niet? Want er liggen toch zoveel mogelijkheden? Meer inkomsten betekent toch meer kansen, meer zekerheid, en daardoor meer vrijheid? 

De lokale bevolking leefde van het fruit aan de bomen, de vissen die ze vingen en de groenten die ze zelf teelden. Ze werkten een paar uur per dag in hun tuin. In het weekend pakten ze hun vissersbootje en gingen ze snorkelen en freediven in de waanzinnige lagunes. Dat was hun leven. 

Ik snapte het oprecht niet. In mijn hoofd was het logisch: als er een kans is, pak je die toch? Als je meer kunt verdienen, doe je dat toch? Groei is toch altijd beter dan stilstand?

Want that's me. Als ik op restaurant ga, doe ik automatisch een gokje hoeveel omzet daar die dag wordt gedraaid. Merk ik ergens iets dat niet goed loopt, dan zie ik meteen een businessopportuniteit. Overal waar ik kom, zie ik kansen. Groei, groei, groei. Altijd.

Maar toen, op het einde van die week, snapte ik het pas. Dat niet iedereen wil wat ik wil. Dat die mensen op die eilandjes niet "minder ambitieus" waren, maar gewoon andere prioriteiten hadden. Dat het mooie van die kleine eilanden net dat ongerepte was, dat niet-commerciële. En dat ze dat wilden behouden.
Als ik er nu aan terugdenk, kom je eigenlijk niet dichter bij 'vrijheid' hé. 

Ik werk met founders die hun personal brand willen uitbouwen om te groeien. Om meer zichtbaarheid, meer klanten, meer impact te hebben. En daar help ik ze graag mee, want ik geloof daar ook in. Maar soms vraag ik me wel af: groei waartoe eigenlijk? En is die constante drang om overal kansen te zien niet ook gewoon... vermoeiend?

Dus vandaag geen post over groter worden of sneller groeien. Maar wel de vraag die ik mezelf blijf stellen sinds die zeiltrip: wat als genoeg ook gewoon genoeg mag zijn?

Ik vertrek binnen 10 dagen voor de 7e keer alleen naar Bali. En toch krijg ik, elke keer opnieuw, vlak voor vertrek ‘een klein paniekske’.

Intussen herken ik het patroon al.

Zo’n 6 weken voor vertrek boek ik vol enthousiasme m'n ticket. Ik doe research naar nieuwe leuke plekjes, stuur m'n vrienden daar een berichtje met wanneer ik precies aankom, regel m'n verblijf en ik tel de dagen af. 

Tot ongeveer twee weken voor vertrek. Dan slaat de paniek toe. Ik wil niks meer horen over Bali, twijfel om te cancellen, en hoor m'n eigen hoofd zeggen: "Is dit nu echt nodig? Kan je niet gewoon normaal doen en thuisblijven?". Het zegt dat ik eenzaam ga zijn (funny, want ik heb intussen een hele vriendengroep daar). En dat ik beter normaal kan doen, m’n leven in België verder kan opbouwen, ... 

En dat duurt eigenlijk tot ik op de luchthaven sta. Vroeger vaak met tranen, nu met wat meer rust. Maar het blijft wel spannend. 

Waarom ik dan toch blijf reizen naar de andere kant van de wereld: 
→ Alleen reizen is de grootste boost voor m'n zelfvertrouwen. Aan mezelf bewijzen dat ik dat kan, it beats any coaching session.
→ De vrijheid om 100% m'n eigen ding te doen. Niet wachten tot iemand met me meegaat, niet afstemmen met iemand anders. Gewoon gaan.
→ De faciliteiten. Goede gyms, fijne hotels, co-workingspaces, dagelijkse massages en ontbijt op het strand.
→ Het tijdsverschil maakt me productief. De voormiddag voor mezelf, 's middags opstarten en rond middernacht werk afsluiten.
→ De zon op m'n gezicht, daar kan weinig tegenop.

Veel mensen denken dat reizen vluchtgedrag is voor mij, of dat kreeg ik vroeger toch vaak te horen. Maar voor mij is het precies het omgekeerde: het is een beetje dichter bij mezelf komen en bij wat IK nodig heb. En da’s comfort, focus, en tijd voor mezelf.

Wat hier precies de ondernemingsles is? Geen idee hoor. If anything: doe vooral meer je zin, ook al heb je er schrik voor.

See you soon, Bali. 🌴

Even stoefen op mezelf, mag dat? Het leukste compliment van afgelopen week: "Jij begrijpt mij echt".

Ik had vorige week een strategische workshop met een SaaS founder. Op het einde zei hij dat ik zo goed kon intappen op zijn leefwereld. Dat ik snapte waar hij mee bezig was. Hij herkende zich in mijn verhaal, en vanuit m'n eigen ervaring met start-ups en funding kon ik hem zelfs wat tips meegeven voor z'n volgende stappen.

Da's eigenlijk wel bijzonder. Want ik heb me na de overname van mijn agency net heel hard verzet tegen "nog eens iets doen voor diezelfde doelgroep". SaaS en dienstverlenende bedrijven - ik had er jaren mee gewerkt en wou even iets anders. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom. Misschien wou ik mezelf bewijzen in een andere sector - bij corporates, of familiebedrijven. Of ik was het gewoon even beu.

Maar nu snap ik waarom ik toch blijf terugkeren naar diezelfde mensen. Ik klik gewoon écht goed met founders die iets aan het bouwen zijn. Ik wéét hoe dat voelt. De twijfels, de eenzame beslissingen, de momenten waarop je denkt "waar ben ik mee bezig?". I've been there.

En net daarom ga ik in m'n vragen vaak wat dieper.
"Waar lig je 's nachts van wakker? Wat frustreert je mateloos aan je bedrijf of industrie? Wanneer voelde je voor 't laatst dat het écht klopte? Waar krijg je energie van?"

En dan deel ik vaak ook een stukje van mijn eigen verhaal. Wat niet zo evident is in zo'n setting. Soms vraag ik me af of die klant daar wel op zit te wachten. Maar uiteindelijk werkt het wel, door die kwetsbaarheid langs mijn kant ontstaat er meer eerlijkheid en openheid.  

Waardoor ik op mijn beurt betere content kan schrijven, en jullie interessantere verhalen hebben om te lezen. Graag gedaan hé 😉

Foto © Daphne Matthys

LinkedIn is geen lineair medium. Je hoeft er dus ook niet op die manier mee aan de slag te gaan.

Ik hoor het zo vaak: "Ik weet niet waar ik moet beginnen. Moet ik eerst mezelf introduceren? Dan iets over mijn achtergrond? En dan pas over wat ik nu doe?"
Maar nee, zo werkt het niet.

Vroeger toonde LinkedIn je posts in chronologische volgorde. Dan had die aanpak nog enigszins zin. Maar nu? LinkedIn toont evengoed een post van drie weken geleden als eentje van vandaag. Jouw 'introductiebericht' staat misschien ergens onderaan iemands feed terwijl je post over het afgelopen weekend bovenaan verschijnt.

En ik moet mezelf daar soms ook aan herinneren hoor. Als ik met een nieuwe klant start, zijn de eerste posts altijd het moeilijkst. Dan merk ik dat ik zelf ook in die val trap van "maar we moeten toch eerst context geven, toch eerst uitleggen wie je bent?" Tot ik mezelf weer even aan m'n eigen strategie herinner.

Ik zie LinkedIn eerder als een spinnenweb dan als een tijdlijn.
Je hebt een aantal content pillars - thema's waar je over schrijft. En elke post die je maakt, hangt ergens in dat web. Op zichzelf staand, maar toch verbonden met het grotere geheel.

Wat betekent dat concreet?
→ Elke post moet op zichzelf begrepen kunnen worden
→ Je hoeft niet te verwijzen naar "zoals ik vorige week zei"
→ Je hoeft geen verhaallijn op te bouwen van A naar B naar C
→ Mensen scrollen, ze lezen niet jouw hele profiel chronologisch door

En ook dit: we overschatten enorm hoeveel mensen meekijken, hoeveel ze van onze content onthouden of hoe erg ze 'met ons bezig zijn'. We denken dat iedereen opmerkt dat we ineens vaker posten. Of dat ze zich afvragen waar onze introductie blijft. Maar de realiteit? De meeste mensen scrollen gewoon door. Ze zien een post, vinden 'm interessant (of niet), en gaan verder met hun leven. En ze onthouden slechts bits and pieces.

Dat klinkt misschien confronterend, maar eigenlijk is het ook bevrijdend.

Het haalt de druk weg om 'het perfecte eerste bericht' te schrijven. Je kan gewoon beginnen. Midden in je verhaal. Bij een gedachte die je vandaag had. Bij iets dat je deze week leerde. 

Hoop dat 't je kan inspireren om te starten met je eigen spinnenweb 😉 🕸️

taplio